Ervaringen

Wereldse kaplaarzen ervaringen

De Koffer

Daar staat hij,
in zijn linkerhand zijn oude zwarte koffer, een angstige blik in zijn ogen.
Hij is net op de afdeling aangekomen, als we elkaar ontmoeten op zijn kamer.
Als ik hem aankijk, zegt hij: "De koffer blijft dicht en wie ben jij?"
Ik ben Astrid van de wereldse kaplaarzen en ik wil u graag ontmoeten. Dit doe ik het liefst samen met mijn poppetjes. Ik vertel dat ik met Playmobilpoppetjes werk om in gesprek te gaan en dat mijn koffer wel opengaat vandaag.
Hij zucht en zegt: "Wat een gedoe zeg, ik ga dood en jij komt met speelgoed!!!!!"
Ik ga zitten op de rand van het bed naast hem. Er staat een bed tafeltje wat verder van het bed. Ik trek het bed tafeltje dichterbij en open mijn koffer langzaam…… en haal er een poppetje uit.
Ook pak ik mijn houten grafkistje.
Ik leg het poppetje in het houten grafkist en zet het op de bedtafel neer.
Ik bevestig mijn handeling met de woorden: "Ja …. U gaat DOOD!"
Lang kijkt hij naar het kistje en het poppetje wat erin ligt …de stilte laat ons echt contact maken en samen kijken we naar de bedtafel en dan ineens een harde boze stem:" Er is niemand die mijn koffer kan overnemen!"
We gaan in gesprek over de koffer,
Geen erfgename, ook over ZIJN leven, HET leven en de naderende dood.
Samen komen we tot een ritueel wat waardering zal geven aan de inhoud van Zijn koffer.
Een overdracht van de koffer, die we samen twee dagen later zullen gaan uitvoeren maar vooral beleven en doorleven.Hij is standvastig dat hij zelf de muziek erbij uit zal zoeken.

Twee dagen later mag ik hem weer ontmoeten.
Er is een duidelijke spanning voelbaar. Zonder iets te zeggen, zet hij de muziek aan. Jimmy Hendrix "Along the watchtower".We luisteren SAMEN met warme aandacht, de woorden komen binnen, en we worden allebei geraakt.
Dan pakt hij zijn koffer en klikt hem open, de deksel blijft nog dicht.
Ik leg drie gekleurde vlakken op de grond.
Eén vlak voor het vuur, één vlak onbekende en één vlak van de vergankelijkheid.
De deksel gaat langzaam open en hij bekijkt alles zeer zorgvuldig. De spullen vinden een weg naar de drie vlakken op de grond. De overdracht van de koffer wordt met alle aandacht langzaam een feit. Het brengt hem warme tranen, ontreddering en vooral innerlijke ruimte.
Als de koffer leeg is… reikt hij mijn de koffer aan.

We maken afspraken dat de koffer mee gaat naar het crematorium als het zover is.
Ik ga zorgdragen om “de onbekende” te vinden voor zijn spullen.Het vlak 'voor het vuur' gaat mee zijn eigen grafkist in. Samen kijken we naar de lege koffer en geven elkaar een lange handdruk.. zijn koffer nu in mijn linkerhand.
De overdracht van de koffer verschijnt als een herinnering-schaduw op de muur.

Negen dagen later…….
Ik loop met een lege koffer, in mijn linkerhand voor de kist uit.
In de verte de klanken van …Along the watchtower...

Heb je ook nog ergens een (on)zichtbare koffer staan?
Dan ontmoet ik je graag.

De kralen princes

Ze houdt zo van kralen ..houten, glazen,plastic met letters erop of gewoon verschillende kleuren door elkaar.
Voor haar 7e verjaardag wil ze alleen maar kralen als cadeautje.
8 1/2 voor ze 7 jaar zou worden,gingen ze langs de dokter oma en mamma gingen mee...
Oma vond dat ze anders was ….mamma had het ook gezien.
De dokter ging het nakijken in haar bloed
4 dagen later vond de dokter dat ze naar een speciale dokter moest, die dokter wist alles van bloed.
Oma had nieuwe kralen mee genomen omdat het allemaal best spannend was…

De dokter vertelde het verhaal van soldaatjes in je bloed die tegen andere verkeerde soldaatjes gingen vechten.
Maar daar had ze wel iets voor nodig, de goede soldaten moesten geholpen worden.
Iedere keer als er weer iets moest gebeuren in het ziekenhuis mocht ze een kraal uitkiezen.
Maar nu van de kralen zuster in het ziekenhuis.
Haar kralenketting werd al snel gevuld ….met mooie kralen, grote dikke kralen met hartjes, poppetjes en vele kleuren …het was wel jammer dat ze na elke kraal zich zo vreemd en ziek voelde.

Toen kwam de dag, de dokter van het bloed vertelde dat de goede soldaatjes hadden verloren…
Iedereen moest huilen Mamma en Oma en zelfs ook de zuster van de kralen….
Al snel kon ze haar bed niet meer uit, kralen rijgen ging echt niet meer .

4 dagen voor haar 7e verjaardag was het heel
druk voor haar huis
Iedereen ook de kindjes uit haar klas hadden een kraal bij zich met een dikke draad werden alle kralen aan elkaar gemaakt.

Toen ze in haar mooie versierde kist naar buiten werd gedragen door Mamma en Oma werd de draad aan de kist gemaakt en iedereen zong
" Zou zo graag een ketting rijgen, maar ik kon de draad niet verder rijgen.. Ha Ha Victoria …..

Voordat Victoria naar het warme huisje ging
knipte Mamma de draad los.
Die dag kreeg iedereen een kraal mee.
De kralen waar ze zo van hield,
gingen allemaal hun eigen weg.

Niet meer bij elkaar aan 1 draad,
maar voor altijd verbonden door
die kleine kralen princes van net geen 7 jaar …..

Wil je ook een ritueel, symbool nalaten?
Gaan we elkaar dan ontmoeten?

De harde en zachte kant in Covid tijd

Een afscheid-metafoor -dankjewel- kadootje als Palliatieve zorg verpleegkunidige aan een cohort team.
Ik ben op 1 april 2020, bij jullie binnengekomen net ervoor was covid-19 ook bij jullie binnen geslopen.
Het werd een snelle binnenkomst, sommige bekend en andere nog onbekend, maar wat ik wel merkte dat jullie ervoor gingen. Ondanks de vele vragen (waar niemand een antwoord nog op had), de onzekerheid, collega’s die ziek waren …besloten we met elkaar ervoor te gaan.
Iedereen was zoekende maar het bleek al snel dat jullie allemaal op jullie eigen manier jullie weg vonden. Er werd geleerd in een razend tempo. Zo zag ik bij eenieder van jullie waar jullie stukjes “goud” zaten. Ik heb deze verzameld en in een klein flesje gedaan. Een flesjes met Goud steentjes Zodat als je er naar kijkt je eigen kwaliteiten kan zien en daarin ook wie je mag zijn. Ervaar ze en koester ze.
Dat flesje heb ik vastgemaakt met een wollen rode draad. Met elkaar waren we die rode draad.De verbondenheid met de bewoners, waarvan we van zoveel afscheid hebben genomen. Soms in de meest heftige situaties hadden we houvast aan die rode draad die ons verbond met elkaar. Het elke dag opnieuw met elkaar starten weer even weten dat die rode draad er is en vanuit daar elkaar inpakken in de PBM’s met de woorden …”we gaan er weer voor “….in vertrouwen. Die rode draad is nu in stukjes geknipt en vastgemaakt aan jullie eigen flesje. Maar deze draad zal altijd een onderdeel zijn van de grote rode draad van de afgelopen anderhalve maand
Ik heb lang nagedacht hoe ik dan de afgelopen tijd moest laten zien, maar het beste is die te vergelijken met een schuurspons …. De ruwe kant, de schuurkant van de hele situatie, de pijn ervaren, de onmacht met hoe hard je ook poest en schuurt in je hoofd sommige beelden bleven op je netvlies staan, de ooit zo vertrouwde warme omgeving op de afdeling werd een ruwe en harde omgeving waar soms elke stap en aangezicht pijn deed, soms schuurde het ook met wat jullie gewend waren, of kwam nog meer de ergernis naar boven die er al lang bestond….., maar het fijne van een schuurspons is dat hij twee kanten heeft ook een zachte kant ieder in zijn eigen kleur…dat laat voor mij zien dat er werd gewerkt vanuit de zachtheid, van alles proberen met een warm hart, de kleur erkennen van wie een bewoners is verder kijken dan de Covid-19. Met de zachte kant gaven jullie elkaar ook de steun het luisterede oor en de zachte kant gaf ook vertrouwen naar elkaar….

Lieve collega’s ik ben dankbaar dat ik een onderdeel kon zijn in deze tijd. Dank jullie wel voor het vertrouwen en de momenten van tranen, verdriet, boosheid, de slappe lach, heftige woorden, onzekerheid, inzichten maar bovenal dankbaar dat ik mijn welkom heb mogen voelen in een tijd waar alles vreemd was. Een tijd die we niet gaan vergeten.
WE HEBBEN MET ELKAAR STENEN VERLEGD, EN VANUIT DIE STENEN HEBBEN WE STUKJES GOUD VAN ONS ZELF MOGEN HALEN”